รู้สึกจะเป็นจังหวัดประจวบคีรีขันธ์
ผมก็เอาเท้าเหยียบ โอ้โห..เย็นมาก น้ำเย็นสุด ๆ
ผมวิ่ง วิ่ง วิ่ง
ผมก็ยังมุ่งหน้าเดินต่อไปเรื่อย ๆ ผมเดินไปจน..จนน้ำทะเลมันท่วมอก แล้วผมก็เริ่มรู้สึกเจ็บที่เท้า คือเราไม่ได้สังเกตว่าไอ้ที่เราเดินอยู่เนี่ย มันเป็นทรายมันเป็นกรวดหรือว่ามันเป็นเปลือกหอย
สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องประสบการณ์การท่องเที่ยวทะเลของผมนะครับ
คุณนึกดูแล้วกัน
แต่ว่าพอเราไปถึงแล้วเนี่ยความรู้สึกเปลี่ยนไปเลย กลับรู้สึกตื่นเต้นมาก คือผมรู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะว่าเราได้เห็นบรรยากาศที่คึกคักของนักท่องเที่ยว แล้วก็ เอ่อ..คนที่แน่นเต็มชายหาด
แต่ว่าที่แปลกก็คือ ไอ้ที่ที่ผมนั่งอยู่เนี่ย มันเป็นจุดที่มีแต่เปลือกหอยนึกออกไหมครับ
แต่ว่าพี่ชายผมนะอยู่อีกจุดหนึ่ง
แต่ที่ผมสั่งก็คือ เป็นทะเลเผา ทะเลเผาก็คือรวมทุกอย่างที่เป็นของทะเล เช่น กุ้ง ปู หอย อะไรอย่างงี้นะครับ ปลาหมึก อะใช่..ปลาหมึก เอามาเต็มโต๊ะเลย
ชายหาดหนึ่ง (บทสนทนา)
ในตอนนั้นเนี่ยมันเป็นช่วงสงกรานต์พอดีเลย
พอเราได้โต๊ะปุ๊บ เราก็เริ่มจากการสั่งอาหารก่อน
อีกปัญหาหนึ่งหลังจากที่เราได้โรงแรมแล้วก็คือ เราไม่สามารถเอารถขับเข้าไปที่ชายหาดได้ เพราะว่าคนมันเยอะ แล้วเราไม่มีที่จอดรถ
แล้วเราก็สั่งข้าวผัดมาจานใหญ่ ๆ เพราะว่าคนไทยชอบกินข้าว ถ้าไม่มีข้าวรู้สึกไม่อิ่มนะครับ
แล้วเราต้องเดินทางจากเชียงใหม่ไปประจวบ
แล้วก็มีไอ้พวกแก้วน้ำนะครับ เศษ..เศษเล็กๆอะ ที่มันจะบาดเท้าได้ คือผมก็เดินข้าม ๆ ไป พยายามหลบ ๆ ไม่..ไม่เหยียบนะครับ
ทีนี้เนี่ย คุณพ่อจะเป็นคนขับรถให้เรา
แล้วทีนี้เราเจ็บ เพราะว่าเรารู้สึกตัวไง ไอ้ตอนที่เราเดินลง
แล้วคราวนี้ผมก็วิ่งขึ้นเลย
