ในฤดูหนาวหิมะตกหรือไม่ก็ฝนตก
มันไม่รู้สึก แต่พอคราวนี้เรารู้สึกตัวแล้วเราก็วิ่ง
แทนที่จะพูดว่าผมและก็คุณอย่างงี้ เราก็จะเปลี่ยนเป็นมึงหรือว่ากู
ในบทนี้ผมจะพูดถึงเรื่องความสุภาพและก็ความไม่สุภาพนะครับ
เมื่อก่อนไทยกับกัมพูชาเนี่ย ก็เป็นเพื่อนบ้านกันนะคะ
ในเมืองไทย การใช้ภาษามันก็จะปะปนกันไปนะครับ
เดี๋ยวมึงลองโทรตามเพื่อนคนอื่นๆ มาก็ได้นะ จะได้คุยกันไม่ได้เจอกันนาน
ถ้าคุณมีความสุขผมก็ยินดีกับคุณ
ถ้าทอมทำได้ผมก็ทำได้
ผมก็จะเรียกเขาว่าน้อง
ผมก็จะเรียกเพื่อนว่ามึง
ผมก็เอาเท้าเหยียบ โอ้โห..เย็นมาก น้ำเย็นสุด ๆ
บางครั้งฉันก็ฝันถึงแม่
ผมวิ่งให้เร็วที่สุดแต่ผมก็พลาดรถไฟขบวนสุดท้าย
ฉันนอนหลับเพลินไม่งั้นฉันก็คงไม่สาย
ผมหาทางไม่พบไม่งั้นผมก็คงไม่สาย
ผมก็ยังมุ่งหน้าเดินต่อไปเรื่อย ๆ ผมเดินไปจน..จนน้ำทะเลมันท่วมอก แล้วผมก็เริ่มรู้สึกเจ็บที่เท้า คือเราไม่ได้สังเกตว่าไอ้ที่เราเดินอยู่เนี่ย มันเป็นทรายมันเป็นกรวดหรือว่ามันเป็นเปลือกหอย
ผมก็เรียกตัวเองว่า ผม เพราะว่าเป็นทางการไง
เขาบอกว่าเขาจะมาแต่ก็ไม่มา
เขาอาจจะตอบว่า พี่ก็สบายดีนะ
