ข้าวผัดจานละสองร้อยนี่คือถือว่าสุดๆแล้วอะ
หนึ่งปักษ์คือระยะเวลาสองสัปดาห์
คือมันไม่ใช่เป็นหาดละเอียด ๆ อย่างที่เราคิดจินตนาการเอาไว้
ทีนี้ผมก็ได้ยินเสียงพ่อผมตะโกนว่า ให้ผมรีบขึ้นฝั่ง เพราะว่าไอ้จุดที่ผมอยู่เนี่ย มันคือเปลือกหอยล้วน ๆ
แล้วก็มีไอ้พวกแก้วน้ำนะครับ เศษ..เศษเล็กๆอะ ที่มันจะบาดเท้าได้ คือผมก็เดินข้าม ๆ ไป พยายามหลบ ๆ ไม่..ไม่เหยียบนะครับ
อีกปัญหาหนึ่งหลังจากที่เราได้โรงแรมแล้วก็คือ เราไม่สามารถเอารถขับเข้าไปที่ชายหาดได้ เพราะว่าคนมันเยอะ แล้วเราไม่มีที่จอดรถ
แต่ที่ผมสั่งก็คือ เป็นทะเลเผา ทะเลเผาก็คือรวมทุกอย่างที่เป็นของทะเล เช่น กุ้ง ปู หอย อะไรอย่างงี้นะครับ ปลาหมึก อะใช่..ปลาหมึก เอามาเต็มโต๊ะเลย
แต่ถ้าเกิดว่าพนักงานเสิร์ฟอายุมากกว่าเรา คืออาวุโสกว่าเรา
แต่ว่า บาง..บางกลุ่มบางคน เป็นเพื่อนกันจริงๆ คือสนิทกันมากๆ ก็ใช้ได้นะครับ
แต่ว่าที่แปลกก็คือ ไอ้ที่ที่ผมนั่งอยู่เนี่ย มันเป็นจุดที่มีแต่เปลือกหอยนึกออกไหมครับ
แต่ว่าเวลาเราจะขับขึ้นเนี่ยเขาจะมีคิวให้คือจะมีแถวอยู่สองแถวให้เราไปต่อคิวนะครับ
แต่ว่าพอเราไปถึงแล้วเนี่ยความรู้สึกเปลี่ยนไปเลย กลับรู้สึกตื่นเต้นมาก คือผมรู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะว่าเราได้เห็นบรรยากาศที่คึกคักของนักท่องเที่ยว แล้วก็ เอ่อ..คนที่แน่นเต็มชายหาด
นี่คือแก้วจานชามและกระดาษเช็ดปาก
นี่คือช้อนส้อมและมีด
นี่คือเลขที่บัญชีผม
นี่คือพาสปอร์ตของผม
ดิฉันขอยอมรับ คือเมืองไทยมีวัดวาอารามเยอะใช่ค่ะ
ผมก็ยังมุ่งหน้าเดินต่อไปเรื่อย ๆ ผมเดินไปจน..จนน้ำทะเลมันท่วมอก แล้วผมก็เริ่มรู้สึกเจ็บที่เท้า คือเราไม่ได้สังเกตว่าไอ้ที่เราเดินอยู่เนี่ย มันเป็นทรายมันเป็นกรวดหรือว่ามันเป็นเปลือกหอย
คือเข้าใจว่าเป็นช่วงไฮซีซั่น แต่ว่ามันเยอะมาก ๆ เลย จนเราไม่มีโรงแรมที่จะพัก
ผมคือแบบสุด ๆ แล้วอะ ทรมานมาก