“Het zijn lieve kinderen die de moeder heeft,” zei de oude eend met het lapje om de poot
“Je moet het zelf weten,” hernam de oude eend en ging weg.
“Laat mij het ei, dat niet wil opengaan, eens zien!” zei de oude eend.
“Nee, het is geen kalkoen,” dacht de oude eend; “kijk eens, hoe ferm hij met zijn poten slaat en hoe recht hij zich weet te houden!”
“Wel zo, hoe gaat het?” vroeg een oude eend, die haar eens een bezoek kwam brengen.